دوسالگی خداحافظی با حمیدرضا صدر

هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند حسرت را به‌خوبی توصیف کند، و هیچ کلامی و هیچ شعری نمی‌تواند جای خالی کسی را آن قدر که واقعاً نبودنش درد دارد پر کند. کار وقتی سخت‌تر می‌شود که آدمی که نیست از جنس کلام باشد و حرف، و صدایش و تکیه کلماتش هنوز در حافظه شنیداری میلیون‌ها نفر جای ثابتی داشته باشد.

حمیدرضا صدر آدم دوست‌داشتنی و رفیق بی‌نظیری بود، طبیعی است که دلم برایش تنگ شده باشد. برای چنین آدمی طبیعی است هر بار یادش بیافتی آه بکشی که چقدر حیف شد و چقدر زود بود، اما از طرف دیگر تسلی بزرگی است که می‌بینی این مرد، این رفیق، و داستان‌هایش، انگار تمام نمی‌شوند، و دلخوشی که تا سال‌ها فراوان و تا زمان زندگی چند نسل دیگر که عاشقان فوتبال گفته‌ها و عاشقان سینما نوشته‌‎هایش را مرور می‌کنند و یادش می‌کنند و کتاب‌هایش پشت‌سرهم تجدید چاپ می‌شوند، او همچنان زنده است و به زندگی پیوند خورده است.

حمید صدر نه تنها یک منتقد فوتبال، بلکه یک هنرمند، یک شاعر، یک فیلسوف، یک روان‌شناس، یک داستان‌گو، و یک دوست بود. او با زبان ساده و شیرین خود، مسائل پیچیده و عمیق را به مخاطبان خود منتقل می‌کرد. او با شوخ‌طبعی و طنز خود، مخاطبان خود را به خنده و شادمانی دعوت می‌کرد. او با عشق و احساس خود، مخاطبان خود را به همدلی و همزبانی جذب می‌کرد. او با دانش و تجربه خود، مخاطبان خود را به یادگیری و تفکر تشویق می‌کرد.