زمانی که ذوق شعر در من پیدا شد، در آن روزها هیچ کلاسی نه موسیقی و نه هیچ چیز دیگری نبود، برای همین هنر اغلب به شعر محدود می‌شد. در لنگرود هم شاعران بسیاری داشتیم. روزی دوستی گفت که مجله‌ای در تهران به نام «امید ایران» است که هر شعری بدهیم چاپ می‌کند و من هم یکی از اشعارم را با خط پدرم که خوب هم بود، به تهران فرستادم. در شماره بعد همه شاعران جوان صف کشیده بودیم و وقتی مجله را گرفتم، دیدم که شعرم چاپ شده بود. اما بعد شایعه کردند که شعرهای محمد را پدرش می‌گوید و چون آن روزها چیزی جز همان شعر را نداشتم، به شدت ناراحت شدم اما تصمیم گرفتم تا این مسیر را ادامه دهم و به آن نگاه فائق شوم.
