به تازگی عده ای به شبهه پراکنی دز باره مرقد مطهر حضرت رقیه(س) پرداخته اند .بر اساس نقلهای تاریخی، امام حسین (ع) دختر کوچکی داشتند که ایشان را هم به همراه خانواده خود به کربلا بردند. این دختر کوچک که نامشان «رقیه» می باشد، پس از شهادت امام حسین علیه السلام، به همراه کاروان اسرا بوده اند و در شام به شهادت رسیده اند. با وجود چنین نقلهایی که در بعضی از منابع مخصوصا در کتاب نفس المهموم و کتاب کامل نوشته شیخ بهایی آمده، برخی درباره وجود حضرت رقیه سلامالله علیها شبهه ایجاد کردهاند و حتی مزار منتسب به دختر خردسال امام حسین علیه السلام در دمشق را نیز انکار کردهاند.
سخنان علمای دینی و مراج تقلید درباره مرقد مطهر حضرت رقیه(س)
آیتالله نوری همدانی
در کتابهایی چون کامل بهایی و نفس المهموم و کتابهای معتبر دیگر، دختر خردسالی که برخی نام او را «رقیه» نامیدهاند و در شام به شهادت میرسد، برای امام حسین علیه السلام ذکر کردهاند و اگر کسی برای آن حضرت نذر کند، باید آن را ادا نماید و مضجع موجود در دمشق متعلق به آن حضرت است.
آیتالله مکارم شیرازی
شکی نیست که دختر کوچکی از امام حسین علیه السلام در شام از دنیا رفت و در آنجا دفن شد و حرم فعلی منسوب به همان دختر است؛ اما اینکه نام آن دختر «رقیه» بوده یا نام دیگری داشته، در بین دانشمندان اسلامی اختلافنظر وجود دارد، هرچند معروف این است که نامش رقیه است.
سخنان آیتالله صافی گلپایگانی درباره مرقد مطهر حضرت رقیه(س)
طبق بعضی کتابهای مقاتل و تاریخ، حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام چنین فرزندی داشتهاند که در شام رحلت کردهاند. علاوه بر شهرت این موضوع، به طور کلی مشاهد و مقامات مشرفه از جهت انتساب به اهل بیت علیهم السلام، مزار و مورد تجلیل و احترام است. چنانکه شهرت اشخاص به سیادت جایزالانکار نیست.
شهرت مثل این بارگاه مقدسه نیز مخصوصاً با توجه به قرائن معتبر مورد انکار نیست. این مشاهد و روضههای مقدسه سادات عظام و مفاخر اسلام نیز از این جهت که از مراکز ذکر فضایل آن بزرگواران و تبلیغات اسلامی و ذکر دعا است، باید محترم باشد و این تردیدها بیجا است و سزاوار نیست.
آیتالله مظاهری
همینجا که به عنوان مرقد حضرت رقیه سلامالله علیها مشهور است، مرقد اوست و تشکیک کردن یک ظلم است؛ آن هم ظلم به بچه مظلوم امام حسین علیه السلام و همین شهرت راجع به مرقد مطهر حضرت زینب سلامالله علیها نیز هست و تشکیک در آن ظلم به آن حضرت است و ظلم به ایشان، گناهش خیلی بزرگ است و ما در این گونه موارد، نظیر سیادت اشخاص و قبور بزرگان چیزی جز شهرت نداریم و این شهرت در نظر همه فقها حجت بوده و هست.