تفاوت سطح پرسپولیس و النصر فاحش بود و این نتیجه تنها به اتفاقات ۹۰ دقیقه و وجود کریستیانو رونالدو در زمین خلاصه نمی‌شود.
در شبی که هرگز در قامت یک مدعی کسب موفقیت در لیگ قهرمانان آسیا بازی نکرد، با دو گل در خانه مقابل النصر مغلوب شده و البته احتمالا خوش شانس بود که نتیجه سنگین‌تری زمین را ترک نکرد. تفاوت در سطح بازی و کیفیت بازیکنان دو تیم آنقدر محرز بود که در همان ۲۰ دقیقه ابتدایی نیز کسی امیدی به کسب پیروزی توسط تیم میزبان نداشت و البته دلایل زیادی وجود دارد که فاتح سه گانه چند ماه پیش فوتبال ایران، این‌گونه حریفی دست و پا بسته مقابل النصر عربستان بود.
مدیریت پرسپولیس در ماه‌های اخیر حتی توان خرید یک مهاجم طراز اول را نداشته و به شکل عجیبی مهاجمان متوسطی مانند عیسی آل‌کثیر و مهدی عبدی یا لئاندرو پریرا نیز بدون خرید جانشین از این باشگاه جدا می‌شوند. شهاب زاهدی در این مدت کوتاه حتی در حد یک مهاجم معمولی نیز نشان نداده و معدود موقعیت‌های گلزنی قرمزپوشان در دیدار با النصر نیز با بی‌دقتی این بازیکن از دست رفت. عجیب‌تر اینکه مهاجمی خریداری شده که حتی مورد تایید کادر فنی نیست و چطور تصور می‌کنیم قرار است با چنین اسکوادی در مقابل تیمی به برتری برسیم که حتی از برخی باشگاه‌های حاضر در لیگ قهرمانان اروپای این فصل نیز بیشتر ستاره دارد.
زمین چمن ورزشگاه آزادی به‌قدری نازل و بی‌کیفیت است که حتی پیش از شروع بازی صدای بازیکنان حریف را درآورده بود و بر خلاف نظریه عجیب رضا شاهرودی، این پرسپولیس بود که بیشتر بابت این نقیصه متضرر شد.
مهدی ترابی، بهترین بازیکن چند سال اخیر پرسپولیس، در همان دقایق ابتدایی به همین دلیل مصدوم شد و حتی میلاد سرلک نیز روی همین زمین سُر خورد و به شکلی عجیب و غیرحرفه‌ای اولین اخطار خود را دریافت کرد. یکی از قطب‌های فوتبال آسیا حتی در تامین فضای برگزاری یک مسابقه فوتبال نیز عاجز است؛ چگونه انتظار داریم برابر تیمی مانند النصر به برتری برسیم؟
به شکل عجیب و غیرمنتظره‌ای شانس میزبانی این دیدار بزرگ و حساس از پرسپولس گرفته شد و حتی معلوم نیست گروهی که مرتکب چنین اشتباه بزرگ و مضحکی شدند، در نهایت مشمول جریمه شدند یا خیر.
حضور پرتعداد هواداران در این دیدار قطعا می‌توانست شرایط را از همان دقایق ابتدایی برای النصر دشوار سازد و پرسپولیس در شبی که بیشتر از همیشه به حمایت هواداران خود در ورزشگاه آزادی نیاز داشت، به شکل خنده‌داری از این موهبت بزرگ محروم شده و در سکوت استادیوم شاهد نمایش حرفه‌ای بازیکنان حریف بود.
یحیی گل‌محمدی یک بار دیگر نشان داد علی‌رغم توانایی فوق العاده در مربیگری، مربی به اصلاح “قبل از مسابقه” است و به ندرت می‌تواند تغییری در جریان بازی ایجاد کند.
به نظر می‌رسد با توجه به تلاش النصر برای تصاحب و مالکیت توپ، گزینه‌های بهتری مانند سروش رفیعی، یاسین سلمانی یا حتی امید عالیشاه برای قرار گرفتن در زمین جای مهدی ترابی وجود داشت. پرسپولیس اصلا استراتژی مشخصی برای حملات خود نداشته و معدود فرصت‌های این تیم روی ضربات ایستگاهی به بدترین شکل از دست رفت. البته به نظر می‌رسید این تیم تمرکز خود را برای حفظ دروازه در نیمه اول و حمله به سمت النصر در ۴۵ دقیقه دوم گذاشته، اما تعویض مهدی ترابی و اخراج میلاد سرلک تمام برنامه‌های یحیی را عوض کرد و او را به مرد ناکام امشب تبدیل کرد.
هر چقدر به نظر می‌رسید کادر فنی النصر به خوبی سبک بازی پرسپولیس را آنالیز کرده و بارها از فضای بزرگ پشت مدافعان کناری این تیم استفاده کرد
در طول ۹۰ دقیقه پرسپولیس اصلا از خط دفاعی به نظر کُند و ایستای النصر بهره نبرد و حتی یک بار نیز تلاشی برای نفوذ به قلب خط دفاعی این تیم نکرد. در شرایطی که به نظر می‌رسید حتی تماشای چند بازی النصر نیز ضعف‌های خط دفاعی این تیم را روشن می‌سازد، به نظر پرسپولیس از نظر روحی و البته استراتژی، هیچ برنامه‌ای برای اولین بازی خود در لیگ قهرمانان نداشته و انگار دلخوش به اتفاقات جریان مسابقه بود.
نبود ترکیبی در سطح لیگ قهرمانان آسیا، ورزشگاه و چمنی شبیه به دهه ۷۰ فوتبال ایران، غیبت هواداران به عنوان یکی از محرکه‌های مهم کسب موفقیت در چنین سطح دشواری، اشتباهات محرز کادر فنی و چند عامل دیگر، از دلایل شکست قابل پیش‌بینی بهترین تیم سال‌های اخیر فوتبال ایران در مقابل نماینده پرستاره عربستان بود. نتیجه‌ای که اصلا عجیب نبود و به نظر می‌رسد حتی قبل از شروع مسابقه نیز تردیدی در مورد رقم خوردن آن وجود نداشت.
