یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران پیش‌بینی کردند که شاید امکان اتصال مغز انسان به رایانه‌ها در آینده ممکن شود. یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران در این بررسی، پیشرفت قابل توجهی را برای ارتباط میان اتصال مغز انسان و رایانه‌ها دراینده مغز انسان و فضای ابری رایانه‌ها در چند دهه آینده پیش‌بینی کردند.
به گزارش ایسنا، دانشمندان و پژوهشگران با ترکیب فناوری نانو، هوش مصنوعی و محاسبات قدیمی به این نتیجه رسیدند که انسان‌ها در آینده می‌توانند مغز خود را به صورت یکپارچه به فضای ابری رایانه‌ها متصل کنند تا اطلاعاتی از اینترنت در زمان واقعی به دست آورند.
“رابرت فریتاز” از نویسندگان این پژوهش گفت: نانوبوت‌هایی که در مغز تعبیه می‌شوند، می‌توانند مانند رابط‌هایی میان ذهن انسان و ابررایانه‌ها عمل کنند و امکان دانلود اطلاعات را برای ذهن ممکن سازند. وی افزود: این ابزار می‌توانند عروقی که از سد خونی مغز و یا حتی از سلول‌های مغز می‌گذرند، هدایت کنند. سپس، اطلاعات کدگذاری شده را به صورت بی‌سیم از فضای ابری ابررایانه به زمان واقعی انتقال می‌دهند و امکان بررسی و استخراج داده‌ها را فراهم می‌کنند.
به گفته پژوهشگران، به کار بردن نانوبوت‌ها، موجب توقف ارتباط میان مغز انسان و رایانه‌ها نمی‌شوند. شبکه‌ای از مغزهای متصل شده می‌تواند یک “ابرمغز جهانی” به وجود آورد که امکان جمع‌آوری افکار را فراهم می‌کند. پژوهشگران در آزمایش‌های اخیر خود توانستند در قالب یک “شبکه مغزی”، ظرفیت همکاری مغز انسان‌ها را در کارهای مشترک نشان دهند. آنها سیگنال‌های الکتریکی مغز چندین داوطلب را با کمک نوار مغزی ثبت کردند و داوطلبان طی یک بازی، به همکاری با یکدیگر پرداختند.
دانشمندان عقیده دارند که برای رسیدن مغز به سطوح پیشرفتهای از محاسبه در فضای ابری، باید پیشرفتهای گسترده‌ای در زمینه فناوری و پزشکی صورت گیرد تا امکان انتقال اطلاعات فراهم شود.
شبکه‌هایی از این دست با وجود داشتن عملکرد کافی، هنوز در مقایسه با آنچه در آینده مورد انتظار است، کافی نیست. اما روزی ، اتصال مغز انسان و رایانه‌ها دراینده ممکن خواهد
دکتر “نونو مارتینز”، از پژوهشگران این پروژه گفت: این چالش، تنها یافتن راهی برای انتقال اطلاعات در سطح جهانی نیست بلکه یافتن نحوه تبادل اطلاعات با کمک ابزار نانوبوت‌هایی است که در مغز تعبیه می‌شوند. حتی اگر این فناوری کاملاً وجود داشته باشد، به کار بردن ذرات نانو در مغز انسان به صورت ایمن، دومین چالش بزرگ به شمار می‌رود. مارتینز افزود: پیش از به کار بردن نانوذرات در مغز، باید تحلیل‌های جامعی در مورد آنها صورت گیرد.
