سعید حجاریان، از تئوریسین‌های اصلاح‌طلب و از دستگیرشدگان فتنه ۸۸ است او به تازگی در لابه‌لای یک یادداشت سیاسی پیرامون الهیات انفعال و نگرش‌های دینی در دنیا چنین نوشته است: آگوستین معتقد بود انسان‌ها فقط در سلطنت هزارساله مسیحی به رستگاری می‌رسند و این سلطنت در آسمان‌هاست و در زمین یک سفارت دارد و آن هم کلیساست و نتیجه می‌گرفت، ما باید دائماً با توسل به کلیسا قلعه عفاف و پاکدامنی خود را حفاظت کنیم، از گناهان بپرهیزیم تا از این زندان خاکدان توسط شهسوار الهی که همان مسیح باشد، نجات پیدا کنیم.
شبهه‌افکنی حجاریان درباره عاشورا
او در این یادداشت افزوده است:
“البته، ایده منجی‌گرایی به شیعه نیز منتقل شده و شیعیان معتقدند امام حسین (ع) با خون خود گناهان امت آن‌ها را خریده است و هرکس به‌خاطر وی شَدّ رحال کرده و به زیارت برود، یا بگرایند و بگرید و یا حتی خود را متأثر نشان دهد شامل رحمت حسین (ع) می‌شود و فرزندش، مهدی موعود از وی دستگیری خواهد کرد. لذا، وظیفه مؤمن جمع‌آوری چنین اندوخته‌هایی است نه تمرکز بر امور دنیوی”! [۱]
*دقت شود که این ترسایان هستند که معتقدند حضرت مسیح العیاذ بالله زجر تصلیب را به جان خرید تا بدین وسیله گناهان مسیحیان را به جان بخرد و ترسایان تا همیشه بخشوده‌اند! [۲]
در عین حال همه می‌دانیم که در تفکر شیعه، خون سیدالشهدا(ع) برای تشکیل حکومت اسلامی و منزّه‌سازی اسلام ناب بر زمین ریخت.
خون بر زمین ریخته‌ای که البته همچنان در مسیر تحقق حکومت اسلامی و منزّه‌سازی دین اسلام جوشش دارد.
همچنین است که در تفکر شیعه، انوار ائمه هدی(س) رافع گناهان افرادِ بدون توبه نیست.
خاصّه اگر این گناهان شامل امور مهمّه حق‌الناس نیز باشد؛ حتی با وجود توبه نیز بهره‌مندی از انوار و برکت اهلبیت(س) صرفا بسته به رفع مظلمه است.
امداد از سوی امام عصر(عج)
سعید حجاریان در ادامه یادداشت نوشته است :
به دیگر سخن اینکه در مکتب حسینی همانطور که شهید سلیمانی نیز تأکید داشت؛ بایستی شهید زیست تا شهید شد!
یعنی انتصاب به اهلبیت(س)، نماز، روزه و حتی مرگ در میدان جنگ، حاوی هیچ خیری نخواهد بود اگر فرد متّصف به این مقولات اهل پاک زیستن و اجتناب از گناه نبوده باشد.
به همین منوال، اثبات می‌شود که امداد از سوی امام عصر(عج) نیز همچنان که در احادیث مهدوی مشاهده می‌کنیم منوط به اجتناب از گناه در فضای فردی و اجتماعی است. و فی‌المثل دزدی که مال مردم را عالما عامدا پس نمی‌دهد و توبه هم نمی‌کند؛ اگر تا قیامت هم بر حسین(ع) بگرید؛ این گریه‌های او نه انتفاعی برای شخص او خواهد داشت و نه موجب دستگیری از سوی امام زمان(ع) خواهد شد.
وظیفه مؤمن تمرکز بر امور دنیوی نیست
همچنین او در ادامه نوشته است :گزاره انحرافی “وظیفه مؤمن تمرکز بر امور دنیوی نیست” هم صراحتا با عقل و با نصوص دینی شیعه در تناقض است و حجاریان به غلط چنین چیزی را به شیعیان منتسب کرده است.
چه اینکه شیعه دنیا را مزرعه آخرت می‌داند و معتقد است که برای ساختن آخرتی آباد باید تمرکزی عقلانی، حق‌طلب و ایجادکننده رفاه برای همه بر دنیا داشت.
سعید حجاریان چند سال قبل هم مدعی شده بود که عملکرد ائمه اطهار(س) پس از واقعه عاشورا عقلانی شد! [۳]
پاسخ مکارم شیرازی به شبهه بخشیده شدن خون شیعیان با شهادت امام حسین(ع)
آیت‌ا… مکارم شیرازی هم پیش از این به شبهه بخشیده شدن خون شیعیان با شهادت امام حسین(ع) پاسخ داده‌اند
شهادت امام حسین(ع) و بخشش گناهان شیعیان
پرسش : آیا امام حسین(علیه السلام) خود را فدا کرد تا گناهان شیعیان و دوستداران ایشان بخشیده شود؟
پاسخ اجمالی:
پاسخ تفصیلی: در این تحلیل امام حسین(علیه السلام) خود را فدا کرد تا گناهان امّت بخشوده شود و امام کفّاره گناهان امّت باشد. نظیر اعتقاد باطلى که مسیحیان نسبت به حضرت مسیح(علیه السلام) دارند و مى گویند مسیح(علیه السلام) با تن دادن به صلیب باعث پاک شدن گناهان پیروان خود شد و آنان را رستگار کرد.
معتقدان این تحلیل با تمسک به تعابیرى چون «یا بابَ نِجاهِ الاُمَّهِ» چنین برداشت کردند که امام حسین(علیه السلام) نیز با استقبال از شهادت موجب بخشوده شدن گناهان فاسقان و فاجران امّت و در نتیجه سبب نجات آنان شده است. در عوض امّت با برپایى مجالس عزا از امام تشکّر و سپاسگزارى کرده و مستحقّ رستگارى مى شود.
این تحلیل با هیچ یک از اصول و مبانى مسلّم دینى سازگار نیست
در ادامه پاسخ آمده است : این تحلیل نیز با هیچ یک از اصول و مبانى مسلّم دینى سازگار نیست و موجب شده است عدّه اى گمان کنند که امام حسین(علیه السلام) با شهادت خود و فرزندانش، گناهکاران را در برابر عذاب الهى بیمه کرده است. به تعبیر دیگر : امام(علیه السلام) و یارانش کشته شدند تا دیگران در انجام هر گناه و جنایتى آزاد باشند و در واقع تکلیف الهى از آنان ساقط گردد.
همین پندار سبب شده است که عدّه اى گمان کنند هر کس بر امام حسین(علیه السلام) گریه کند، هر قدر در فساد و تباهى غوطه ور باشد و حتّى نسبت به ضروریّات دین پایبند نباشد، مورد عفو و بخشش قرار گرفته و اهل نجات خواهد بود.
نفوذ این پندار غلط تا جایى بوده است که حتّى سلاطین جبّار و ستمگرى که حکومتشان بر پایه هاى ظلم و بى عدالتى استوار بود و دستشان به خون بى گناهان آلوده بوده، در ایّام عزادارى آن حضرت مجالس عزا به پا کنند و یا خود پا برهنه در دستجات عزادارى به سر و سینه بزنند، و آن را مایه نجات خود بدانند!(۱)
