ایران کشور پهناوری که دارای تنوع قومیتی است دارای آداب و رسوم و شیوه زندگی متنوعی است . روستای کوچکی در طالقان وجود دارد که اهالی این روستا از هیچ گونه امکانات امروزی و تکنولوژی استفاده نمی کنند و زندگی کاملا سنتی دارند. برای آشنایی با مرموزترین روستای ایران با ما همراه باشید.
مرموزترین روستای ایران
در مرموزترین روستای ایران هیچگونه امکانات دنیای جدید را نمی پذیرند و بدون آب لوله کشی، گاز، برق، درمانگاه، ماشین آلات، وسایل ارتباطی و … زندگی میکنند.شهرستان طالقان، یکی از شهرستانهای استان البرز است. در طالقان گروهی تارک دنیا هستند که که به اهل توقف معروفند . آنان پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی و ساده زیستی هستند و محل سکونتشان معروف به روستای ایستا است.
مردم این روستا شناسنامه ندارند!
آنها از مردم فاصله میگیرند و کمتر کسی را به خانه خود راه میدهند. آنها از هر نوع مظاهر مدرنیته و تکنولوژی دوری میکنند و با این عزلت گزینی و انتخاب زندگی رهبانی، هاله ای از شایعات و سخنان عجیب را در اطراف خود پراکنده اند. اهالی بومی طالقان که به درستی نمی دانند اینان از کجا آمده اند و چه مرام و مسلکی دارند، گاه آنان را اسماعیلی مذهب و زمانی دراویش ترک دنیا گفته قلمداد می کنند که در انتظار ظهور امام مهدی (آخرین پیشوای شیعیان) می باشند.
در این مکان سکوت حکمفرماست و کسی کاری به کار کسی ندارد. در کوچه ها اثری از ماشین نیست.در شهر “خودرو” نامیده می شود نیست. مردمانی که چون تابلو نقاشی زندگی و آداب و رسوم گذشته را در شبها پای تلویزیون نمی نشینند کهو به شب نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و… برای آنان معنا و مفهومی ندارد.
مهمان نواز هستند به شرطی که احدی از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همانطور که تا کنون کسی از دنیای بیرون زنان آنان را ندیده است. متمول هستند و از طریق فروش زمینهای پدریشان در تبریز روزگار می گذرانند.
آنها شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی آیند. هیچگونه خدمات دولتی را دریافت نمی کنند.
آداب و رسوم اهالی روستای ایستا
میرزا صادق مجتهد تبریزی از فقهایی بود که در هر دو حیطه نظر و عمل، بسیار بر طرد مطلق اندیشه تجدد و دستاور هایش تاکید می کرد و تا پایان عمر بر عدم جواز استفاده از ابزار تکنولوژیک و امور جدید و مدرن فتوا می داد.
اهالی روستای اوقات شرعی نماز را با شاخصه های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رویت خویش تعیین می کنند، به رویای صادقانه معتقدند، آنان به شدت منتظر ظهور امام مهدی (عج) هستند.
فرزندان آن بعد از رسیدن به سن تکلیف مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند، هیچگونه فعالیت سیاسی و اجتماعی نداشته و باورهای خود را تبلیغ نمی کنند.
کودکان روستا به سبک سنتی و مکتب خانه ای با فراگیری دروسی همانند واجبات و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید سواددار می شوند.
ساعت مچی و دیواری در محل زندگی “اهل توقف” وجود ندارد و سیمان و آهن در معماری خانه های آنان به کار نرفته است.
اهالی بومی طالقان که به درستی نمی دانند اینان از کجا آمده اند و چه مرام و مسلکی دارند، گاه آنان را اسماعیلی مذهب و زمانی دراویش ترک دنیا گفته قلمداد می کنند که در انتظار ظهور امام مهدی (آخرین پیشوای شیعیان) هستند.
کسی هرگز زنان این روستا را ندیده است
گفت‌وگو با زنان نامحرم برای همه مردان روستا یک خط قرمز است کسی هرگز زنان این روستا را ندیده است.
یک دروازه سفید، هشدار «ورود ممنوع» می‌دهد در انتهای یک مسیر بن‌بست و تبریزی‌ها، پشت یک دیوار کاهگلی بی‌پنجره با درهای چوبی و زنگ‌های طنابی سکوت کرده‌اند. سکوت اولین نشانه زندگی در روستایی است که آدم‌هایش سال‌هاست پشت دیوار زندگی میکنند.
چراغی که در خانه‌هایشان می‌سوزد، فانوس‌های نفتی کوچکی است که سوسوی نورشان در تاریکی شبها از دور پیداست .
دور خانه‌های روستا دیوار کشیده‌اند. تا چشم کار می‌کند، دیوار است. دیوارهای کاهگلی به‌هم پیوسته‌ای که یک مستطیل بزرگ ساخته‌اند و مردم روستا پشت این دیوارها زندگی میکنند. روی دیوار به فاصله‌های منظم، درهای چوبی است که هر کدام به یکی از خانه‌های پشت دیوار باز می‌شود. ٩ در روی یکی از دیوارها و ۵ در روی دیوار دیگری. ٢ در بزرگتر چوبی محل ورود و خروج عمومی روستاست. درهایی شبیه دروازه. درهای روی دیوار همه شکل هم‌اند، بی‌نام و نشان و شماره‌ای، یک‌رنگ و با یک ارتفاع.
چند‌سال پیش «حسین عسگری»، پژوهشگر نخستین کتاب را درباره این روستا را نوشت، و نام «ایستا» را برای آن پیشنهاد کرد. بعد از آن که راز زندگی تبریزی‌ها پشت این دیوارها از پرده برون افتاد، بعضی‌ها نامش را گذاشتند روستای «توقف» و ساکنانش را «اهل توقف». برخی هم به آنها می‌گویند انتظاریون یا آخرالزمانی‌ها.
