همه‌چیز تا زمانی‌که رنجر ۱ در مدار بود خوب پیش رفت تا اینکه موتور موشک آن پس از چند ثانیه خراب و خاموش شد.
در ۲۳ اوت ۱۹۶۱، ناسا فضاپیمای رباتیک رنجر ۱ را در یک مأموریت پیشرو برای آزمایش فناوری‌های جدید برای برنامه‌های بعدی ماه به فضا پرتاب کرد.
این فضاپیماها که توسط لاکهید مارتین طراحی شدند، در اواخر دهه پنجاه معرفی شدند. برنامه رنجر ناسا هدف نهایی عکاسی و نقشه‌برداری از سطح ماه را داشت. رنجر ۱ با مأموریت اصلی آزمایش عملکرد سیستم و قطعات فضاپیما به فضا پرتاب شد.
کاوشگر قبل از پرتاب به چندین تأخیر ناامیدکننده دچار شد. پس از تعمیرات این فضاپیما درنهایت ۲۳ اوت به فضا پرتاب شد.
همه‌چیز تا زمانی‌که رنجر ۱ در مدار بود خوب پیش رفت تا اینکه موتور موشک آن پس از چند ثانیه خراب و خاموش شد. یکی از مدارهای الکتریکی موشک در اثر قرار گرفتن در معرض خورشید بیش از حد گرم شده بود.
مداری که رنجر ۱ ناخواسته در آن قرار گرفت عملکرد سیستم‌های آن را دشوار کرد. درحالی‌که رنجر ۱ برای ورود به مداری بالاتر با ابعاد ۶۰۰۰۰ در ۱۱۰۰۰۰۰ کیلومتر طراحی شده بود، هرگز فراتر از مدار پایینی زمین نرسید.
پنل‌های خورشیدی که در قسمت تاریک قرار گرفته بودند بزرگ‌ترین مشکل محسوب می‌شدند. این امر موجب شد تنها یک روز پس از پرتاب، گاز کنترل وضعیت کاوشگر تمام شود. باتری‌ها نیز چهار روز بعد تمام شدند تا تمام سیگنال‌های کاوشگر متوقف شود.
برخی داده‌ها مانند پرتوهای کیهانی و تشعشعات به زمین مخابره شدند، اما استفاده از مغناطیس‌سنج در مدار پایین ممکن نبود. همچنین ذرات و میدان‌های اطراف زمین را در فضا مورد مطالعه قرار داد.
در ۳۰ اوت، کاوشگر دوباره وارد جو زمین شد و بر فراز خلیج مکزیک سوخت.
