معرفی کتاب یوزپلگانی که با من دویدند

کتاب یوزپلنگانی که با من دویده اند , نوشته ی بیژن نجدی است .این کتاب روایتی لطیف و شعر گونه دارد  و تنها کتابی است که در زمان حیات او منتشر شده است .

کتاب یوزپلنگانی که با من دویده اند ، روایت ۱۰ داستان کوتاه با موضوع مرگ است که هر کدام به شکل مستقل و متفاوت به این مفهوم میپردازند .

این کتاب نشانه‌هایی از سبک مدرن و پست‌ مدرن دارد که در سال ١٣٧٣ چاپ و یک سال بعد برنده‌ٔ قلم زرین «جایزه‌ٔ گردون» شد .

بخش هایی از کتاب :

در تمام روزهایی که باران می‌بارید، مرتضی مطمئن بود که باران هیچ صدایی ندارد. دانه‌های باران نرم بود، مثل صبح که از آن بالا می‌آمد و روی سفال‌ها می‌ریخت، مثل پیراهن مادر

چراغ سقف، وارونه در فنجان چای بود. قند حتی بعد از آب شدن توی دهان مرتضی، باز هم سفیدیش را داشت. همین‌طور که چای پایین می‌رفت مرتضی گلوی خودش را، قفسه سینه‌اش را، بعد یک مشت از معده‌اش را روی رد داغ چای پیدا می‌کرد. چای تمام شده نشده، مرتضی به‌خاطر سیگارش کبریت کشید و روی اولین پک، چشمهایش را بست.

جمعه پشت پنجره بود، با همان شباهت باور نکردنی اش به تمام جمعه های زمستان.

آدم یا از چیزهایی می ترسه که اونا رو می شناسه، مثل چاقو، مثل تنهایی، یا از چیزهایی که اصلا نمی شناسه، مثل تاریکی، مثل وقتی که با هر صدای در خیال می کنی اومدن بگیرنت، مثل مرگ

درباره بیژن نجدی :

بیژن نجدی، شاعر و داستان‌نویس در ۲۴ آبان ۱۳۲۰ از پدر و مادر گیلانی در خاش زاهدان متولد شد. سبک داستان‌های او واقع‌گرایی و فراواقع‌گرایی است و استفاده از صور خیال، استعاره، تشبیه و تمثیل و فضاسازی و حس‌آمیزی به‌وفور در آثار او دیده می‌شود.

نجدی در چهارم شهریور ۱۳۷۶ به علت بیماری سرطان ریه درگذشت و در لاهیجان به خاک سپرده شد.