باورتان می شود که در همین ایران خودمان، روستایی باشد که مردمانش به زبانی به غیر از زبان های محلی ایران حرف بزنند و یا به خطی به غیر از فارسی بنویسند؟ این یکی از عجایبی است که در ایران خودمان وجود دارد و شاید خیلی ها از وجود آن بی اطلاع باشند. در بین مسیر تهران به آبیک قزوین روستایی به نام روستای زرگر و یا زرگ وجود دارد که مردمان آن رومانیایی صحبت می کنند و به لاتین می نویسند! در ادامه با ما همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر مردم روستای زرگر قزوین را بهتر بشناسیم.
روستای زرگر ؛ هم ایرانی اند، هم اروپایی!
زرگر نام روستایی است که در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران، در شهرستان آبیک استان قزوین واقع شده است. کسی نمی داند مردمان روستای زرگر از کجا آمده اند. هم فارسی می دانند و هم به زبان رومانو صحبت می کنند، هم اروپایی اند و هم ایرانی! قد بلند و چهارشانه اند با چهره ای آفتاب سوخته. شاید در نگاه اول چهره شان مثل مردم دیگر روستاهای ایران باشد اما کمی که با دقت می نگریم گلادیاتورها و وایکینگ هایی را می بینیم که به آریایی ها شباهت دارند.
قلب آنها همچون مردمان ایل مهربان است، مسلمان شیعه اند و به دامداری و کشاورزی مشغولند. زنان این روستا نان می‌پزند و در مشک، دوغ و کره می‌گیرند و پنیر و ماست می‌بندند.
آنچه که بیش از هر چیز این روستا را مرموز می کند زبان مردم است. زبان این مردم زرگری است اما نه آن زرگری که می شود گفت خیلی از ما آن را بلدیم. مردم روستای زرگر زبان مادری‌شان رومانو است و همین موضوع آنها را سردرگم کرده است که به کجای این جهان تعلق دارند و هیچ‌کس مطمئن نیست این مردم از چه آب و خاکی ریشه گرفته‌اند؛ اما روایتی هست که می‌گوید رومانوها طایفه‌ای هستند که قرن‌ها پیش از مرزهای شمال ایران وارد شده‌اند و چون زندگی عشایری داشته‌اند در بخش‌های مختلف ایران پخش شده‌اند و به تدریج یکجانشین شده‌اند و کشاورزی و دامداری را پیشه خود کرده‌اند.
مسافرانی از فرانسه و انگلیس
بچه های تحصیلکرد زرگر چند سال پیش چند لغت به زبان رومانو در اینترنت منتشر کردند و از تمام مردم دنیا خواستند که اگر این لغات را می شناسند به ایران بیایند. چند ماه، بعد سه مسافر از فرانسه و انگلیس به روستای زرگر آمدند و در حالی که شادی کنان، ساز و دهل می زدند از این که همزبان هایشان را در ایران پیدا کرده اند دست از پا نمی شناختند.
زرگری ها می گویند این سه مرد از تجار بزرگ کشورشان بودند که ایتام زیادی را حمایت می کردند و اهل کار خیر بودند؛ اما تعجب می کردند از این که زرگرهای ایران، زبان رومانو را با زبان فارسی و ترکی آنچنان آمیخته اند که اصالت زبان به آن شکل در اروپا تلفظ می شود از بین رفته است. رومانوهای اروپایی متعجب بودند از این که چرا رومانوهای ایران مثل ۱۸ هزار همزبان شناخته شده خود در اروپا، تشکیات و در نشست سالانه آنها در ترکیه حضور ندارند.
