تعریف فیلم خوب، متعدد و متفاوت است و از نظر هرکس شاید تعریفی خاص داشته باشد. امروز سه فیلم سینمایی متفاوت را معرفی می کنیم که پیشنهاد می دهیم حتی اگر شده برای یک بار آنها را ببینید.
امروز به صورت ویژه در خدمت علاقه مندان به فیلم های سینمایی هستیم. در سالهای گذشته، سینمای کشورمان چالش ها و تغییرات بسیاری داشته که نظر کارشناسان درمورد آنها متفاوت است. برخی این تغییرات را مثبت می دانند و عده ای هم نگران حال و روز سینما هستند. با این حال و جدای از نظرات موجود، برخی از فیلمهای چند سال اخیر به اندازه ای قوی و تاثیرگذار بوده اند که نمی توان به سادگی از آنها گذشت.
امروز سه فیلم سینمایی متفاوت را معرفی می کنیم که پیشنهاد می دهیم حتی اگر شده برای یک بار آنها را ببینید. البته گیرایی این فیلمها به اندازه ای است که احتمالا جزء فهرست فیلمهایی قرار می گیرند که هر چند وقت یکبار به تماشای آنها خواهید نشست. جهان با من برقص، عصبانی نیستم و تجریش ناتمام، سه فیلم در حال و هوای متفکرانه، اجتماعی و عاشقانه اند که با فیلمنامه و پرداخت خوب و بازی گیری های حرفه ای، ارزش چند بار تماشا را دارند.
فیلم سینمایی رقص با مرگ در جهان با من برقص!
«جهان با من برقص» فیلمی متفکرانه است که به زیباترین شکل، واقعیت مرگ را به چالش می کشد. این فیلم نخستین کار بلند سروش صحت است و می توان گفت که تمام اجزا و ارکان آن، کاملا به جا و درست انتخاب شده اند. «جهان با من برقص» مرگ را به طنز می کشد تا مخاطبان را به رقصی نرم و لطیف با این واقعیت خشن دعوت کند.
فیلم نامه این فیلم توسط خود سروش صحت نوشته شده و او توانسته به درستی از نشانه ها و اسلوبهای ژانری در جهت دستیابی به واقعه ای مهلک استفاده کند. شخصیت داستان به گونه ای پرداخته شده اند که مخاطب آنها را بسیار آشنا و نزدیک به خود می بیند. شوخی ها و حتی دعواهای آنها با مقوله مرگ، ما را به عنوان بیننده به تفکر وا میدارد تا مرگ را به عنوان یک حقیقت جاری و قطعی بپذیریم.
بُعد ماورایی و غیرمادی هم در روال داستان دیده می شود که آن چنان حرفه ای مورد استفاده قرار گرفته است که به هیچ عنوان از بعد واقعی داستان نمی کاهد. تمام شخصیت ها درست سر موقع وارد داستان می شوند و در روال فیلم، به خوبی به آنها پرداخته می شود. شاید پرداختن به تمام شخصیت ها و محور قرار ندادن “جهان” به عنوان شخصیت اصلی، مرگ را به مراتب باورپذیر تر و قابل پذیرش تر کرده باشد. جهان با من برقص فیلمی است که دیدن آن می تواند شما را با هر سلیقه و باوری تحت تاثیر قرار دهد؛ آن را از دست ندهید!
فیلم سینمایی عصبانی نیستم؛ اما عصبانی ام!
رضا درمیشیان را با شاهکارهایی همچون لانتوری میشناسیم. این کارگردان بیشتر بر جنبه های اجتماعی در فیلمهایش تمرکز کرده و از اسیدپاشی تا جرائم و بزهکاری های اجتماعی، توانسته ناملایمات را به خوبی به تصویر بکشد. « عصبانی نیستم » را می توان جزء بحث برانگیزترین فیلم های سینمایی ایران به شمار آورد.
این اثر در سال ۹۲ ساخته شد اما بلافاصله حتی در همان دوره از جشنواره فیلم فجر از بخش جوایز کنار گذاشته شد و پس از آن نیز بطور کامل توقیف شد. شخصیت اصلی داستان با بازی نوید محمدزاده، به واسطه فعالیت های سیاسی از دانشگاه اخراج شده و حالا گرفتار جامعه ای شده که به هیچ وجه سر سازگاری با او ندارد. نوید به دلیل مشکلاتی که دارد دچار بیماری های روانی شده و تلاش می کند عصبانیتش را با مصرف دارو کنترل کند؛ اما ناملایمات جامعه با او به اندازه ای است که در آخر موفق به این کار نمی شود! شخصیت اصلی به گونه ای در فیلم گسترش یافته که مخاطب به بهترین شکل با او همدردی می کند.
شخصیت هایی که فیلم در مقابل نوید قرار می گیرند، دکتر و مهندس و… هستند که هرکدام سرنوشتی متفاوت دارند؛ یعنی بازتابی از جامعه حال حاضر کشورمان که با دیدن آن، راهی جز درک شخصیت اصلی و نزدیکی با فیلم و داستان آن نداریم! « عصبانی نیستم » حتی در رقم زدن عاشقانه اش هم به بهترین شکل عمل کرده و خشم و عصبانیت را به خوبی به تصویر کشیده است. ترکیب نوید و ستاره، بسیاری از جوانان ما را در گیر و دار شرایط حال حاضر نشان می دهد و تمام درگیری ها و دغدغه های آنها را به بهترین شکل به تصویر می کشد.
فیلم سینمایی تجریش ناتمام؛ یک عاشقانه تمام عیار
بد نیست در فهرست فیلم های سینمایی ایرانی خود، یک عاشقانه لطیف و حرفه ای را هم داشته باشید. تجریش ناتمام، روایت زندگی دو جوان دانشجوست که به واسطه کار هنری شان، پس از سالها با هم قرار می گذارند. داستان فیلم از پوریا آذربایجانی است. نویسنده ای که در به تصویر کشیدن عاشقانه ها بسیار حرفه ای و در عین حال لطیف عمل می کند.
شخصیت ها کاملا باورپذیر هستند و مخاطب می تواند به خوبی با آنها ارتباط برقرار کند. نافرجام بودن عشق روایت شده در این فیلم، شاید باورپذیری آن را دوچندان کرده که با بازی خوب شقایق فراهانی و محمدرضا فروتن تکمیل شده است. در تجریش ناتمام، اصالت های یک رابطه عشقی را به وضوح می بینیم و حتی اگر تجربه ای مشابه داشته باشیم، کاملا آن را به خاطر خواهیم آورد. امیر و سرور پس از بیست سال یکدیگر را ملاقات می کنند و در این قرار یک روزه، سراغ دوستان مشترک قدیمی شان می روند. امیر که سالهاست دست به قلم نشده و سراغ کسب درآمد رفته تا دیگر شخصیت ها که هریک به نوعی دستخوش تغییرات و مقتضیات زمانه شده اند، حس گذر از حال و هوای پاک دهه پنجاه و شصت را به خوبی القا می کنند.
اگر به فیلم های عاشقانه و عاطفی علاقه دارید، تجریش ناتمام می تواند یک سینمایی جذاب و دوست داشتنی برایتان باشد که پس از مدتی درگیری با تلخی های زندگی امروز، حالتان را برای دقایقی خوب می کند.
